یاانیس کل وحید

 
 آری آری آری زمانه سختی ست برای نیک بودن،نیک ماندن و نیک مردن و یا خدایی مردن ......

 همه دست در دست هم با توان هر چه تما م تر تو را در دنیا ی نا دانی هایشان زجر می دهند و اگر

تو توان ترک محرمات و عمل به واجبات را در خود تقویت کنی ، هم ردیف سلمان فارسی می شوی

 ولی مگر تو این را می خواهی و رسید ن به آن عطش رفتنت را فرو کش می کند . من خویش را

 می شناسم ، اکنون که در اوج تنهایی زخم های نفاق و دورویی  جان خوشبینم را.......چه بگویم و

 والله علی کل شی قدیر.....

زمانه زمانه سختی ست .بارها با خود تکرار می کنم به راستی تو تنهایی.تنها....تنها.....همه دوستت دارن .به تو وفا دارند ولی تا وقتی گره ای از کارشان بگشایی و مرهمی بر زخمشان باشی ...اما همین که خود را توانا تر از تو یافتند یادشان می رود که تو که بودی و چه میکنی؟؟؟!!!

زمانه زمانه ی خدا دزدیست....همه سعی دارند خدای قشنگ مرا به نوعی بدزدند!!!!تو با عهدی که می شکنی و رازی که فاش می کنی ،ستارالعیوب بو دن او را می دزدی و او با وفایی که نمی کند و

 محبتی که دریغ می کند ، روح لایزال او را که بوی رحمانیت می دهد انکار می کند...

زمانه زمانه ی خدا دزدیست.......

همه می خواهند خدای تو را بدزدند ،یکی با تمسخر ،یکی با زجر، یکی با خیانت و این یکی ها همه به راستی ادعای خدایی بودن، دارند...همه به نوعی ادعای آن را دارند که روح مهربانش در جسم انها هر روز بزرگتر می شود و تو می هراسی،می ترسی و می گریزی ...

هر کس را می یابی که صداقتت را با او قسمت کنی ،هر کس را می جویی که از کنار اشتباه تو بگذرد و تو را با صفات دیگرت بیابد وبپذیرد نمی یابی .....

الهی پس کو بوی رحمانیت تو در این خاک...دلم گرفت از این همه دورویی و نفاق.................

خدایا سکوت پر از فریاد مرا بر این همه ظلم بپذیر...

خدایا مرا طاقتی ده تا بیش از این بر هر کس که بر من به نوعی زخم می زند ،تحمل کنم و جوابش را با محبتی که تو در وجودم به امانت گذاشته ای دهم..............

خدایا مرا بر این گناه که دیگران را فراموش کرده ام و به خویش پرداخته ام ببخش............

                                                                                        بماند راز این دل تا قیامت

اگه می دونستم که 

 
بعد از برگشتن این قدر دلم برات تنگ میشه و زندگی اینقدر سرد و بی روح حتما در

روضه

        مکانی در مسجدالنبی که ما بین منبر و ضریح پیامبر (ص) که قطعه ای از بهشت است

الان تو مسجد النبی هستم .و بر خلاف همیشه که همه میگن باورمون نمیشه من خیلی هم باورم میشه.

مگه میشه این همه رحمت خاصه را ببینی و باور نکنی که اینجا کسی حضور دارد که تمام خلقت برای

او بوده. و چه حس قشنگی ست ،آنگاه که آغوش پر مهر بزرگ مردی را بروی خودت باز می بینی با یک

دنیا محبت و رحمت ...وای که چه فضای ملکوتی دارد ،با همه وجودت احساس می کنی .وقتی سلام نماز میدم

یه حس خوبی دارم انگار جلوی کسی ایستاده ای و سلام می کنی و مگر می شود پیامبری که آغوش مهر به

سوی کفار باز کرد ،سلام تو را پاسخ ندهد .وای عجیبه باید حس کنی این همه رحمت را...........

و اما غربت

            وقتی توی بقیع ،نه از راه دور بقیع را می بینی ،زمینی که پر از برکت است و تو بی نصیبی

           که حتی دستهایت کمی خاک انجا را لمس کند ،می میری بغض می کنی و می شکنی ..........

           وای چقدر غبار سنگینی بود غباری که از بقیع بلند می شد و بی محابا بروی دلت می نشست

          و تو خود متحیر بودی که چطور احساس کردی این همه عظمت و غربت را.....

امروز از او خواستم کو چه های بنی هاشم را نشانم دهد و او…….و من در کوچه های بنی هاشم به خود

جسارت ندادم که روضه بخوانم ،فقط راه رفتم و سرشار شدم از مهر ، آخر جایی قدم میگذاشتم که عباس

پا گذاشت و صحنه صحنه غریبی جلوی چشمانم می امد و می رفت…..کسی که وحشی بود و زد ……

رحم نکرد..بعد علی(ع) آمد نه دویداما خورد زمین….توی همین زمینی که تو ایستاده ای ،بغض کردی

و جرات کردی چشم بگردانی صحنه ها را زنده کنی و در عالم واقع با بغض نتیجه های همان ملعون را

ببینی…و سکوت کنی …سکوتی پر از کینه ،پر از عداوت و کی این بغض فرو خورده را……..
                                                                       

                                                                           بماند راز این دل تا قیامت

یا انیس کل وحید

مکه:

مرگ، کامل شدن و...دیگه خودت حدس بزن چه طور میشه...یه چند روز مونده که اگه خدا اجازه بده

بریم مکه....یه کمی تن و بدنم میلرزه.نمی خوام از تجربه کسی استفاده کنم. ادا واطفار  درآرم که ما کجا

و طواف و...نه اصلا میخوام خودم باشم.  برای یه بار هم که شده خود خودم باشم.

 وقتی بحث حلالیت طلبیدن وآماده شدن برای رفتن پیش میاد انگار آدم برای مرگ آماده میشه کاری که همه عمر باید

انجام بدیم اما غافلیم ...خدایا چرا دروغ بدم یه کمی نه ، خیلی میترسم .به خودم میگم بیا ومثل آدم رفتارکن اما خیلی

سخته.....خدایا باورم نمیشه تو منو جیز کنی ....بگرد تو وجودم شاید یه چیز

خوب پیدا کنی که همه بدیهام رو به اون ببخشی......خلاصه خدایا من کمی لوسم میدونی که جام راحت نباشه خوابم نمی بره ،جون خودت منو یه جور بساز که نخوام زجر بکشم

هی خدا چی بگم